مر گ آ تشی را سرود
سرو ده های از وی
اسب سفيد وحشي
بر آخور ايستاده گرانسر
انديشناک سينهء مفلوک دشتهاست
اندوهناک قلعهء خورشيد سوخته است
با سر غرورش، اما دل با دريغ، ريش
عطر قصيل تازه نميگيردش به خويش
اسب سفيد وحشي، سيلاب دره ها
بسيار از فراز كه غلتيده با نشيب
رم داده پرشكوه گوزنان
بسيار با نشيب كه بگسسته از فراز
تارانده پرغرور پلنگان
اسب سفيد وحشي، با نعل نقره وار
بس قصه ها نوشته به طومار جاده ها
بس دختران ربوده ز درگاه غرفه ها
خورشيد، بارها به گذرگاه گرم خويش
از اوج قله بر كفل او غروب كرد
مهتاب، بارها به سراشيب جلگه ها
بر گردن سطبرش پيچيد شال زرد
كهسار، بارها به سحرگاه پر نسيم
بيدار شد ز هلهلهء سم او ز خواب
اسپ سفيد وحشي اينك گسسته يال
بر آخور ايستاده غضبناك
سم ميزند به خاك
گنجشكهاي گرسنه از پيش پاي او
پرواز ميكنند
ياد عنانگسيختگيهاش
در قلعه هاي سوخته ره باز ميكنند
اسب سفيد سركش
بر صاحب نشسته گشوده است يال خشم
جوياي عزم گمشدهء اوست
ميپرسدش ز ولولهء صحنه هاي گرم
ميسوزدش به طعنهء خورشيدهاي شرم
با صاحب شكسته‌دل اما نمانده هيچ
نه تركش و نه خفتان، شمشير مرده است
خنجر شكسته در تن ديوار
عزم سترگ مرد بيابان فسرده است:
"اسب سفيد وحشي! مشكن مرا چنين!
بر من مگير خنجر خونين چشم خويش
آتش مزن به ريشهء خشم سياه من
بگذار تا بخوابد در خواب سرخ خويش
گرگ غرور گرسنهء من
اسب سفيد وحشي!
دشمن كشيده خنجر مسموم نيشخند
دشمن نهفته كينه به پيمان آشتي
آلوده زهر با شكر بوسه هاي مهر
دشمن كمان گرفته به پيكان سكه ها
اسب سفيد وحشي!
من با چگونه عزمي پرخاشگر شوم؟
من با كدام مرد درآيم ميان گرد؟
من بر كدام تيغ، سپر سايبان كنم؟
من در كدام ميدان جولان دهم ترا؟
اسب سفيد وحشي!
شمشير مرده است...
خالي شدست سنگر زينهاي آهنين.
هر دوست كو فشارد دست مرا ز مهر،
مار فريب دارد پنهان در آستين
اسب سفيد وحشي!
در قلعه ها شكفته: گل جام هاي سرخ
بر پنجه ها شكفته: گل سكه هاي سيم
فولاد قلبها زده زنگار
پيچيده دور بازوي مردان طلسم بيم
اسب سفيد وحشي!
در بيشه زار چشمم جوياي چيستي؟
آنجا غبار نيست، گلي رسته در سراب
آنجا پلنگ نيست، زني خفته در سرشک
آنجا حصار نيست، غمي بسته راه خواب
اسب سفيد وحشي!
آن تيغهاي ميوهء شان قلبهاي گرم،
ديگر نرست خواهد، از آستين من
آن دختران پيكرشان، ماده آهوان
ديگر نديد خواهي، بر ترک زين من
اسب سفيد وحشي!
خوش باش با قصيل تر خويش
با ياد مادياني بور و گسسته يال
شيهه بكش، مپيچ ز تشويش
اسب سفيد وحشي!
بگذار در طويلهء پندار سرد خويش
سر با بخور گند هوسها بياكنم
نيرو نمانده تا كه فروريزمت به كوه
سينه نمانده تا كه خروشي به پا كنم
اسب سفيد وحشي!
خوش باش با قصيل تر خويش"
اسب سفيد وحشي امّا، گسسته يال
انديشناک قلعهء مهتاب سوخته است
گنجشكهاي گرسنه از گرد آخورش
پرواز كرده اند
ياد عنانگسيختگيهاش
در قلعه هاي سوخته ره باز كرده اند
،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،
==================
اي غزل آتشي از حنجرهء ناشناس است :
براي مرگ جوانم، براي ماندن پير
بگو چگونه کنم اين شگفت را تفسير؟
زمين به دام گل و سبزه گيردم که بمان
زمانه ام به گلو نيشتر زند که بمير
مرا کمان اجل بسکه تير باران کرد
ز مو به موي تنم ميدمد جوانهء تير
هزار تير، يکي کارگر نشد از مرگ
مگر که همت يار از کمر کشد شمشير
زمينگرفتهء اين کوييم و غريبهء دوست
گرسنه مانده درگاه عشق و از جان سير
به کودکي شدم از عمر نااميد و چه زود
خيال عشق به پيرانه سر رسيد و چه دير
در انتظار کدامين سوار موعودم؟
کمر به خدمت هر گردباد بسته دلير
چه مايه شوق، شگفتا در اين سپنجي جاي
مرا به پاي سفر گشته اينچنين زنجير؟
قفس به وسعت دنيا اگر بود قفس است
چنانکه مرغ گرفتار اگر هماي، اسير
که خواهد آمد؟ کي ميرسد؟ چه خواهد گفت؟
که کس نگفته و نشينده اي به دي و پرير
افق تهيست، مياويز چشم خسته در او
سراب تافته را برکهء زلال مگير
براي مرگ جوانم، براي ماندن پير
بگو چگونه کنم اين شگفت را تفسير؟
====================
دلم نميتپد از شوق آشيانه زدن
غريب وار، خوشا پر به هر کرانه زدن
به آبياري باغ دگر بکوش، اي ابر!
که نخل مرده ندارد سرجوانه زدن
هزار تير، يکي کارگر نشد از مرگ
شکسته باد کمانش از اين نشانه زدن
کجا ز شيطنت کودکان امان يابد؟
پرنده را به سر کاج کوچه لانه زدن
هنوز کودک عشقم، ملامتم چه کني؟
ز شب به کوچهء او بانگ عاشقانه زدن
سر فريب منش نيست، ليک خواهد کشت
مرا به غمزهء لبخند ناشيانه زدن
====================
اي روشناي بيشهء تاريک خواب
يک شب مرا صدا کن در باغهاي باد
يک شب مرا صدا کن از آب
اي خوابناک بيشهء تاريک خواب
اي روح آبسالي!
يک شب مرا صدا کن از بيشه هاي باد
يک شب مرا صدا کن از قعر باغ خواب
======================
يك روز
در دشت صبحگاهي پندارت
از جاده يي كه در نفس مه نهفته است
چون عاشقان عهد كهن
با اسب بور خسته مي آيم من
در بامدادهاي بخار آلود
در عصرهاي خلوت باراني
پا تا به سر دو چشم درشت و سياه
تو گوش با طنين سم مركب مني
من چون عاشقان عهد كهن
با اسب پاي پنجره ميمانم
بر پنجه هاي نرم تو لب مينهم به شوق
و آنگاه
همراه با تپيدن قلب نجيب تو
از جاده هاي در دل مه پنهان
ميرانم
يك شب
خشمي سيه ز حوصله ها ميبرد شكيب
خشم برادرانت شايد
و آنگاه در سكوت مه آلود گرد شهر
برقي و ناله يي
يك بامداد سرد و بخار آلود
آن دم كه پشت پنجره با چشم پر سرشك
دشت بزرگ خالي را ميپايي
با زين و برگ كج شده اسپ نجيب من
با شيهه يي كه ناله
همه شعر هاي بدون نام شاعر، ده اي نوشته از منوچهر آتشي استن
ء من در طنين اوستتا آشيان چشم تو مي آيد
ز اندوه مرگ تلخ من آشفته يال و دم
گردن به ميل پنجره ميسايد.
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
